To πρωτότοκο της γης...

Πέρασαν ώρες, πέρασαν μέρες, πέρασαν εβδομάδες, πέρασαν μήνες από τότε που ο Σαμπάοθ οργίστηκε και έδιωξε μέσα από τον παράδεισο το ζευγάρι των πρωτόπλαστων ανθρώπων. Νέους κόσμους έφτιαξε, παλιούς κόσμους χαλούσε, να χορτάσει τη χαρά της δημιουργίας ο ωκεάνιος νους του και η φλογερή του καρδιά. Ήθελε να τους ξεχάσει τους δυο καταραμένους, έκανε κι όλας πως δεν τους συλλογιόταν πια, πως δεν τον έμελλε το πού βρίσκονται και πώς τα περνούν. Όμως ο νους του, ολοένα και πετούσε κατά κείνους... Πατέρας!

Ο Σαμπάοθ είπε επίσημα :

- Ευλογημένη να είναι ετούτη η μέρα της συγχώρεσης, η μέρα του γυρισμού, να λογαριαστεί σαν ακόμη μια μέρα από τις 7 της δημιουργίας, γιατί σήμερα δημιούργησα την συγχώρεση. Σηκώνω την αμαρτία από πάνω σας, θα σας κάνω πάλι αγνούς κι ανήξερους σαν τα πουλιά, θα σας κάνω άγιους σαν τους αγγέλους, αθώους όπως ήσασταν πριν δαγκώσετε το μήλο της αμαρτίας και δείτε την γύμνια σας.
- ‘Οχι αυτό, έλεος πατέρα βόγκισαν οι δυο άνθρωποι. Αν αληθινά απόμεινε μέσα στην καρδιά σου λίγο έλεος για μας, άφησε μας να φύγουμε πίσω πανάγαθε. Άφησέ μας στο αμάρτημα που έγινε ο πλούτος της ζωής μας. Άφησέ μας στην νόηση του καλού και του κακού που έγινε η πικρή σοφία μας. Άφησέ μας στην γύμνια μας που έλυσε την μοναξιά του κορμιού μας. Συμπάθησε μας Κύριε που κάναμε έναν νέο παράδεισο την κατάρα σου. Βρήκαμε την νέα μας Εδέμ στον έρωτα και τη δημιουργική δουλειά. Μέσα στα δολερά λόγια του φιδιού ήταν μια νέα αλήθεια.
- Κι ο θάνατος τρελά παιδιά ? Τον λησμονήσατε τον θάνατο που σέρνεται σαν φίδι πίσω από τα βήματά σας από τότε που χάσατε τον παράδεισο.
- Με τον έρωτα τον νικήσαμε και το θάνατο Κύριε.
Κι η Εύα σήκωσε στα δυο της χέρια το δέμα που σφιχτά κρατούσε πάνω της τόση ώρα.πάνω στο στήθος της. Μέσα στην αρκουδοπροβιά σάλεψε το μικρό τριανταφυλλί σωματάκι ενός παιδιού.
- Μέσα από το πρόσωπό του χαμογελούσαν όλοι οι αγγέλοι του χαμένου παραδείσου
Ευλόγησέ το πατέρα

Ήταν το πρώτο παιδί της γης.


Στρατής Μυριβήλης

Υπάρχουν κάποια λάθη που πρέπει να γίνονται.

Αν δεν χάναμε τον παράδεισο θα χάναμε την ελπίδα να τον ξανακερδίσουμε.

Κι ακόμα κι αν κάποιο λάθος δεν το ξεχάσεις ποτέ και δεν το αφήσεις ποτέ να σε ξεπεράσει...

Υπάρχει πάντα η ελπίδα πως με το χρόνο, θα το καταλάβεις, και θα το συγχωρήσεις.

V for Vendetta

Η ταινία V for Vendetta που προβλήθηκε στις 17 του Νοέμβρη, μου έδωσε αφορμή για να γράψω(έστω και λίγο ετεροχρονισμένα) για το γεγονός που θίγεται στην ταινία.

Στις 5 Νοεμβρίου του 1605 (έναρξη της Βουλής) η Συνωμοσία της Πυρίτιδας σχεδίαζε την ανατίναξη των κτιρίων του Βρετανικού Κοινοβουλίου στο Λονδίνο, με απότερο σκοπό τη δολοφονία του βασιλιά Ιακώβου Α της Αγγλίας, της οικογένειάς του και πολλών μελών της αριστοκρατίας.

Η Συνωμοσία οργανώθηκε σαν αντίδραση στην τυραννική βασιλεία του Ιάκωβου Α' και στα σκληρά μέτρα απέναντι στους Καθολικούς. Οι συνωμότες συγκέντρωσαν 36 βαρέλια πυρίτιδας, τα οποία θα ανατίναζαν για να δολοφονήσουν τα μέλη του Κοινοβουλίου. Κάποιοι συνωμότες, ωστόσο, ανησυχούσαν από το γεγονός ότι στο κτίριο της Βουλής θα βρίσκονταν κι άλλοι Καθολικοί των οποίων η ζωή μπορεί να κινδύνευε. Έτσι στάλθηκε μια προειδοποιητική επιστολή στο Λόρδο Monteagle, τον οποίον προειδοποιούσαν να μην παρουσιαστεί στη συνέλευση. Τελικά, μετά από έρευνες ο Γκάι Φωκς ανακαλύφθηκε και συνελήφθη.Μετά από βασανιστήρια, αποκάλυψε τα ονόματα των υπόλοιπων συνωμοτών, οι οποίοι καταδικάστηκαν και στις 31 Ιανουαρίου εκτελέστηκαν με αγχόνη και διαμελισμό.

Το V for Vendetta, λοιπόν, αναφέρεται στο συγκεκριμένο γεγονός, μεταφέροντάς το στη σημερινή εποχή. Δεν είμαι κριτικός κινηματογράφου, όμως η ταινία ήταν πάρα πολύ καλή από πολλές πλευρές. Και σκηνοθετικά, και από επιλογή ηθοποιών και από το σενάριο κλπ. Όσων αφορά τώρα το περιεχόμενο της ταινίας, χαρακτηρίζεται ΤΑΙΝΙΑΡΑ. Με πολλά μηνύματα, περνάει πολλές ιδεολογίες και αξίες...

Το μόνο που δεν μου αρέσει, όπως και σε πολλές άλλες ταινίες και σειρές, είναι πως για να φτάσει τελικα κάποιος στο αποτελεσμα που θέλει, στον στόχο που επιδιώκει, πρεπει πρωτα να χαθουν ζωες..και τις περισσότερες φορές είναι και πολλές μάλιστα! Λένε από την άλλη, για τον αγώνα πρέπει να γίνουν θυσίες...για την ελευθερία πρέπει να γίνουν θυσίες...η επανάσταση χρειάζεται θυσίες....Ναι, όμως ΘΥΣΙΕΣ όχι Δολοφονίες!! Οταν καποιοι άνθρωποι θυσιάζονται οικειοθελώς τοτε εντάξει, παω πάσο, αλλά όταν κάποιος άλλος παίρνει ζωές στα χέρια του στο όνομα κάποιας επανάστασης-ιδέας-αγώνα, οτιδήποτε κι αν είναι αυτό, δεν μπορώ απλά να το δεχτώ! Ακόμα και αν αυτοί οι θάνατοι ήταν αναγκαίοι, ακόμα και αν δεν γινόταν κάπως αλλιώς…απλά κανείς μα κανείς δεν έχει το δικαίωμα να δολοφονεί ανθρώπους, ειδικά προφασιζόμενος μια ιδέα, μια φιλελεύθερη ιδέα… Επ’ ουδενί λόγο δεν κατακρίνω τις εξεγέρσεις, τις επαναστάσεις και την επιθυμία για αλλαγή. Όχι, είμαι υπέρ όταν γίνονται για σοβαρούς λόγους. Δεν είμαι, όμως υπέρ, όπως εδώ της τρομοκρατικής δολοφονίας και της τυφλής βίας. Δεν μπορώ να έχω άποψη για το αν η προσπάθεια που έκαναν το 1605 ήταν καλή ή κακή, για τον λόγο ότι ιστορικά δεν έχω επαρκής γνώσεις…όμως ξέρω πως η ιδέα που πίστευαν ήταν σίγουρα πολύ σωστή και έπρεπε να την εκφράσουν κάπως, και να προσπαθήσουν για να επιφέρουν την αλλαγή προς το καλύτερο, απλώς θεωρώ πως ο τρόπος που διάλεξαν, εν μέρει δεν ήταν ο πιο σωστός.