Πριν δύο χρόνια ένας φίλος πέθανε. Τον λέγανε Σόλωνα. Δεν τον ήξερα αλλά ήταν φίλος μου. Ήταν φίλος μου γιατί ήταν κι αυτός παιδί, πήγαινε κι αυτός σχολείο, ήταν κι αυτός 15. Θα μπορούσα να τον ήξερα. Σε διπλανά σχολεία πηγαίναμε. Εγώ στο Δημόσιο Ψυχικού εκείνος στο Κολέγιο Δεν είχα την τύχη ίσως.
Πριν δύο χρόνια ο Σόλωνας σκοτώθηκε. Τον σκοτώσανε. Ένας οδηγός που πέρασε με κόκκινο στην χειρότερη διάβαση. Σάββατο βράδυ ήτανε και τον άφησε αβοήθητο στο έδαφος. Το βρήκε πιο σωστό να τον εγκαταλείψει. Όμως ο Σόλωνας πέθανε. Ήταν πλέον αργά.
Πριν από το θάνατο του Σόλωνα κι άλλα παιδιά είχαν πεθάνει. Θυμάμαι δυο κοπέλες πριν αρκετό καιρό. Τα τροχαία σε αυτό το σημείο της Κηφισίας αυξάνονταν αλλά το δημόσιο δεν έπαιρνε κανένα μέτρο. Δεν ενδιαφερόταν που τα φανάρια ανοίγουν σε λάθος χρόνο με τον χειρότερο συγχρονισμό. Ούτε για τα παιδιά που έφυγαν ενδιαφερόταν. Εμείς, όμως, ναι. Γιατί το θέμα μας άγγιζε. Θα μπορούσε να ήμουν εγώ, εσύ, ο αδελφός σου, η ξαδέλφη σου, το παιδί σου.
Και όσο το κράτος αδιαφορούσε, ο πατέρας του Σόλωνα, Φαίδων Καρυδάκης έκανε πράξη την γέφυρα που τόσα χρόνια ζητούσαμε. Όχι μόνο υλοποιήθηκε μέσα σε χρόνο ρεκόρ, αλλά έγινε ένα υπέροχο κατασκεύασμα, με πρωτοτυπία, μελέτη, τέχνη και πολύ όμορφο σχεδιασμό.
Δεν ξέρουμε πώς να τον ευχαριστήσουμε όλοι μας για κάτι τέτοιο. Δεν περιγράφεται με λόγια η αγάπη του για τον Σόλωνα, για όλα τα παιδιά και η ψυχική δύναμη που είχε να κάνει κάτι τέτοιο.
Μακάρι ο Σόλωνας να μην έφευγε ποτέ και να μην ήταν ο θάνατός του η αφορμή για αυτό το έργο. Η γέφυρα έπρεπε να είχε γίνει εδώ και πολλά χρόνια και να μην περιμέναμε τόσα τροχαία ατυχήματα μετά..
Και για αυτό το γεγονός κατηγορώ το κράτος. Η αδιαφορία του μου προκαλεί αηδία.
Να σημειώσω ότι ακούστηκαν πολλά ελεεινά σχόλια. "Πήγαινε κολέγιο, σιγά, λεφτά είχε." "Η χώρα σώθηκε από έναν μελλοντικό πλουτοκράτη", ναι το διάβασα κι αυτό. Οι γονείς του είχαν χρήματα ναι, πήγαινε στο κολέγιο Αυτό τι ακριβώς αλλάζει; Ας πεθάνουμε όλοι; Αγαπητοί ρατσιστές, δεν είμαστε όλοι πλουτοκράτες, δεν μας βγαίνουν τα χρήματα από τις τσέπες ούτε τα κόβουμε από τον τοίχο. Αν εσείς θέλετε να χαίρεστε που ένα παιδί πέθανε, κάντε το, και ζήστε τη μίζερη και κλειστόμυαλη ζωή σας στη γυάλα που οι ίδιοι φτιάξατε με τις φοβίες και τις παραισθήσεις που σας καταδιώκουν.
Για τον Σόλωνα. Για εμας. Για τα παιδία σας.
ⓒPhotos by Frossini Drakouli 12.11.11
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου