Οι αδυναμίες μου

Έχω τόσο καιρό το blog, δεν έχω γράψει ακόμα για μία από τις μεγαλύτερες αδυναμίες μου. Ίσως και η μεγαλύτερη.
Άρχισα να ακούω την Ελεονώρα από τα γνωστά εκείνα τραγούδια της, το Έλα, το Κόψε και Μοίρασε και άλλα που είχαν γίνει επιτυχίες και τα άκουγαν όλοι. Στην αρχή δεν έδινα σημασία. Ήταν πολύ καλή φωνή, άκουγα αρκετά τα τραγούδια αλλά ποτέ δεν είχα μπει στον κόπο να την ψάξω περισσότερο. Κόρη του Γιάννη Ζουγανέλη και της Ισιδώρας Σιδέρη που είναι δυο καλλιτέχνες που τους παρακολουθούσα πολύ και μ' άρεσαν.
Πέρασαν ελάχιστα χρόνια, μεγάλωσα, ωρίμασα και άρχισα να την ακούω περισσότερο. Όλο και περισσότερο. Κ΄άλλο, και μετά κι άλλο. Ώσπου έφτασα τώρα, να την λατρεύω με όλη τη σημασία της λέξης.
Δε θέλω να κουράσω, αυτή η ανάρτηση είναι για την Ελεονώρα και μόνο. Μπορεί να την διαβάζει αυτή τη στιγμή, μπορεί πάλι να μη την διαβάσει ποτέ. Εγώ, όμως, αυτό που ξέρω είναι πώς την αγαπάω. Και αυτό το κατάλαβα πρόσφατα. Μέτα από τις δύο φετινές συναυλίες του Σεπτέμβρη (Θέατρο Βράχων και Προαύλιο του Badminton).
Υπάρχουν δύο έννοιες της αγάπης για πρόσωπα όπως εκείνη, δηλ. καλλιτέχνες, τραγουδιστές, ηθοποιοί, ζωγράφοι... Η μία είναι εκείνη του θαυμασμού. Της απόλυτης αφοσίωσης στον άνθρωπο εκείνο που καταφέρνει και μιλά με την ψυχή σου κατευθείαν. Λατρεύεις να τους βλέπεις στο έργο τους και γίνεσαι πιστός ακόλουθος σε κάθε τους εξέλιξη.
Η άλλη έννοια της αγάπης είναι αυτή όπως την ξέρουμε όλοι. Αγαπάμε τους φίλους μας, την οικογένειά μας...Αγαπάμε το άλλο μας μισό. Είναι αυτό το ατελείωτο αίσθημα που συνηδειτοποιείς πως αισθάνεσαι μέσα σου την κάθε στιγμή αυτού που αγαπάς.
Αυτές οι δύο εκδοχές είναι τόσο μα τόσο εύκολο να μπερδευτούν. Μπορεί να πέσεις στην παγίδα να μπλέξεις τα δύο συναισθήματα και να νομίζεις πως αυτόν που θαυμάζεις τον αγαπάς πραγματικά.
Κάθισα και το σκέφτηκα. Το σκέφτηκα τόσο που πλέον είχα κουραστεί. Κατέληξα στο συμπέρασμα πως την Ελεονώρα Ζουγανέλη εγώ την αγαπώ. Και το εννοώ. Δεν μου αρέσει να λέω κάτι τόσο σημαντικό απλά για πλάκα. Ό,τι λέω το εννοώ και το έχω νιώσει βαθιά στην καρδιά μου. Ειδικά στο θέμα της αγάπης, ποτέ δεν θα έλεγα έτσι εύκολα ότι αγαπώ με αυτόν τον τρόπο έναν άνθρωπο.
Αγαπάω την Ελεονώρα ως άνθρωπο, για αυτό που είναι , όσο την ξέρω. Για την γλυκύτητα της. Για τις μουσικές επιλογές της. Για τη φωνή και την παρουσία της. Για την ομορφιά της. Αγαπώ την Ελεονώρα για την προσωπικότητά της.
Μπορεί να φάνηκα υπερβολική, μπορεί πάλι κάποιοι εκεί έξω να νιώθουν όπως εγώ. Το μόνο σίγουρο είναι ότι είμαστε τόσο τυχεροί που έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε ένα αστέρι :) Εύχομαι ολόψυχα τα καλύτερα... Είναι από τους λίγους που το αξίζουν πραγματικά.
ⓒPhoto taken by Frossini Drakouli at Theatro Vrachon (7.9.11)