Ever thine. Ever mine. Ever ours.

Written when traveling around New York.
@ MoMa PS1
22-25 Jackson Ave. at the intersection of 46th Ave.
Long Island City, NY 11101

I dare you to love me

Ίσως είναι το τέλος που φοβόμαστε. Η τελευταία σελίδα ενός βιβλίου που το διαβάσαμε βιαστικά. Ξέρουμε τι να κάνουμε για να μην ολοκληρωθεί, όμως παρόλα αυτά, καθόμαστε αδρανείς και ανύμποροι να αντιδράσουμε σε ό,τι φέρνει ο χρόνος. Χάνουμε μέσα από τα χέρια μας ό,τι ομορφότερο είχαμε στη ζωή μας κι ενώ ούτε φταίμε, μα ούτε έχουμε από μόνοι μας διαλύσει το "τέλειο", καλούμαστε να υποστούμε τις συνέπειες μίας, απο την αρχή, δύσκολης πορείας.

Πεζογέφυρα των παιδιών - Πεζογέφυρα των ονείρων

Πριν δύο χρόνια ένας φίλος πέθανε. Τον λέγανε Σόλωνα. Δεν τον ήξερα αλλά ήταν φίλος μου. Ήταν φίλος μου γιατί ήταν κι αυτός παιδί, πήγαινε κι αυτός σχολείο, ήταν κι αυτός 15. Θα μπορούσα να τον ήξερα. Σε διπλανά σχολεία πηγαίναμε. Εγώ στο Δημόσιο Ψυχικού εκείνος στο Κολέγιο Δεν είχα την τύχη ίσως.
Πριν δύο χρόνια ο Σόλωνας σκοτώθηκε. Τον σκοτώσανε. Ένας οδηγός που πέρασε με κόκκινο στην χειρότερη διάβαση. Σάββατο βράδυ ήτανε και τον άφησε αβοήθητο στο έδαφος. Το βρήκε πιο σωστό να τον εγκαταλείψει. Όμως ο Σόλωνας πέθανε. Ήταν πλέον αργά.
Πριν από το θάνατο του Σόλωνα κι άλλα παιδιά είχαν πεθάνει. Θυμάμαι δυο κοπέλες πριν αρκετό καιρό. Τα τροχαία σε αυτό το σημείο της Κηφισίας αυξάνονταν αλλά το δημόσιο δεν έπαιρνε κανένα μέτρο. Δεν ενδιαφερόταν που τα φανάρια ανοίγουν σε λάθος χρόνο με τον χειρότερο συγχρονισμό. Ούτε για τα παιδιά που έφυγαν ενδιαφερόταν. Εμείς, όμως, ναι. Γιατί το θέμα μας άγγιζε. Θα μπορούσε να ήμουν εγώ, εσύ, ο αδελφός σου, η ξαδέλφη σου, το παιδί σου.
Και όσο το κράτος αδιαφορούσε, ο πατέρας του Σόλωνα, Φαίδων Καρυδάκης έκανε πράξη την γέφυρα που τόσα χρόνια ζητούσαμε. Όχι μόνο υλοποιήθηκε μέσα σε χρόνο ρεκόρ, αλλά έγινε ένα υπέροχο κατασκεύασμα, με πρωτοτυπία, μελέτη, τέχνη και πολύ όμορφο σχεδιασμό.


Δεν ξέρουμε πώς να τον ευχαριστήσουμε όλοι μας για κάτι τέτοιο. Δεν περιγράφεται με λόγια η αγάπη του για τον Σόλωνα, για όλα τα παιδιά και η ψυχική δύναμη που είχε να κάνει κάτι τέτοιο.
Μακάρι ο Σόλωνας να μην έφευγε ποτέ και να μην ήταν ο θάνατός του η αφορμή για αυτό το έργο. Η γέφυρα έπρεπε να είχε γίνει εδώ και πολλά χρόνια και να μην περιμέναμε τόσα τροχαία ατυχήματα μετά..
Και για αυτό το γεγονός κατηγορώ το κράτος. Η αδιαφορία του μου προκαλεί αηδία.
Να σημειώσω ότι ακούστηκαν πολλά ελεεινά σχόλια. "Πήγαινε κολέγιο, σιγά, λεφτά είχε." "Η χώρα σώθηκε από έναν μελλοντικό πλουτοκράτη", ναι το διάβασα κι αυτό. Οι γονείς του είχαν χρήματα ναι, πήγαινε στο κολέγιο Αυτό τι ακριβώς αλλάζει; Ας πεθάνουμε όλοι; Αγαπητοί ρατσιστές, δεν είμαστε όλοι πλουτοκράτες, δεν μας βγαίνουν τα χρήματα από τις τσέπες ούτε τα κόβουμε από τον τοίχο. Αν εσείς θέλετε να χαίρεστε που ένα παιδί πέθανε, κάντε το, και ζήστε τη μίζερη και κλειστόμυαλη ζωή σας στη γυάλα που οι ίδιοι φτιάξατε με τις φοβίες και τις παραισθήσεις που σας καταδιώκουν.
Για τον Σόλωνα. Για εμας. Για τα παιδία σας.

ⓒPhotos by Frossini Drakouli 12.11.11

Οι αδυναμίες μου

Έχω τόσο καιρό το blog, δεν έχω γράψει ακόμα για μία από τις μεγαλύτερες αδυναμίες μου. Ίσως και η μεγαλύτερη.
Άρχισα να ακούω την Ελεονώρα από τα γνωστά εκείνα τραγούδια της, το Έλα, το Κόψε και Μοίρασε και άλλα που είχαν γίνει επιτυχίες και τα άκουγαν όλοι. Στην αρχή δεν έδινα σημασία. Ήταν πολύ καλή φωνή, άκουγα αρκετά τα τραγούδια αλλά ποτέ δεν είχα μπει στον κόπο να την ψάξω περισσότερο. Κόρη του Γιάννη Ζουγανέλη και της Ισιδώρας Σιδέρη που είναι δυο καλλιτέχνες που τους παρακολουθούσα πολύ και μ' άρεσαν.
Πέρασαν ελάχιστα χρόνια, μεγάλωσα, ωρίμασα και άρχισα να την ακούω περισσότερο. Όλο και περισσότερο. Κ΄άλλο, και μετά κι άλλο. Ώσπου έφτασα τώρα, να την λατρεύω με όλη τη σημασία της λέξης.
Δε θέλω να κουράσω, αυτή η ανάρτηση είναι για την Ελεονώρα και μόνο. Μπορεί να την διαβάζει αυτή τη στιγμή, μπορεί πάλι να μη την διαβάσει ποτέ. Εγώ, όμως, αυτό που ξέρω είναι πώς την αγαπάω. Και αυτό το κατάλαβα πρόσφατα. Μέτα από τις δύο φετινές συναυλίες του Σεπτέμβρη (Θέατρο Βράχων και Προαύλιο του Badminton).
Υπάρχουν δύο έννοιες της αγάπης για πρόσωπα όπως εκείνη, δηλ. καλλιτέχνες, τραγουδιστές, ηθοποιοί, ζωγράφοι... Η μία είναι εκείνη του θαυμασμού. Της απόλυτης αφοσίωσης στον άνθρωπο εκείνο που καταφέρνει και μιλά με την ψυχή σου κατευθείαν. Λατρεύεις να τους βλέπεις στο έργο τους και γίνεσαι πιστός ακόλουθος σε κάθε τους εξέλιξη.
Η άλλη έννοια της αγάπης είναι αυτή όπως την ξέρουμε όλοι. Αγαπάμε τους φίλους μας, την οικογένειά μας...Αγαπάμε το άλλο μας μισό. Είναι αυτό το ατελείωτο αίσθημα που συνηδειτοποιείς πως αισθάνεσαι μέσα σου την κάθε στιγμή αυτού που αγαπάς.
Αυτές οι δύο εκδοχές είναι τόσο μα τόσο εύκολο να μπερδευτούν. Μπορεί να πέσεις στην παγίδα να μπλέξεις τα δύο συναισθήματα και να νομίζεις πως αυτόν που θαυμάζεις τον αγαπάς πραγματικά.
Κάθισα και το σκέφτηκα. Το σκέφτηκα τόσο που πλέον είχα κουραστεί. Κατέληξα στο συμπέρασμα πως την Ελεονώρα Ζουγανέλη εγώ την αγαπώ. Και το εννοώ. Δεν μου αρέσει να λέω κάτι τόσο σημαντικό απλά για πλάκα. Ό,τι λέω το εννοώ και το έχω νιώσει βαθιά στην καρδιά μου. Ειδικά στο θέμα της αγάπης, ποτέ δεν θα έλεγα έτσι εύκολα ότι αγαπώ με αυτόν τον τρόπο έναν άνθρωπο.
Αγαπάω την Ελεονώρα ως άνθρωπο, για αυτό που είναι , όσο την ξέρω. Για την γλυκύτητα της. Για τις μουσικές επιλογές της. Για τη φωνή και την παρουσία της. Για την ομορφιά της. Αγαπώ την Ελεονώρα για την προσωπικότητά της.
Μπορεί να φάνηκα υπερβολική, μπορεί πάλι κάποιοι εκεί έξω να νιώθουν όπως εγώ. Το μόνο σίγουρο είναι ότι είμαστε τόσο τυχεροί που έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε ένα αστέρι :) Εύχομαι ολόψυχα τα καλύτερα... Είναι από τους λίγους που το αξίζουν πραγματικά.
ⓒPhoto taken by Frossini Drakouli at Theatro Vrachon (7.9.11)

Μίλα μου βρώμικα! Να σ'ακούσω!

Μέσα στη χρονιά που πέρασε, λόγω διαβάσματος και τρεχαμάτων, δεν βρήκα ευκαιρία ποτέ να κάτσω να δω τη σειρά του Mega Μίλα μου βρώμικα. Είχα πετύχει ένα-δυο επεισόδια τυχαία αλλά ούτε ήξερα την υπόθεση, ούτε τους χαρακτήρες της σειράς ούτε τίποτα.
Με αφορμή λοιπόν την επανάληψη της τώρα το καλοκαίρι άρχισα να την βλέπω και κυρίως από το site του Mega. Πέρναγα και ολόκληρες μέρες χωρίς να κάνω τίποτα άλλο από το να βλέπω τη σειρά! Τόσο πολύ μου άρεσε και μου αρέσει ακόμα.
Το σενάριο της σειράς είναι από την Μυρτώ Κοντοβά, μια από τις καλύτερες σεναριογράφους και στιχουργούς στην Ελλάδα κατά τη γνώμη μου. Μας εξέπληξε στην αρχή με τα Υπέροχα Πλάσματα στην οθόνη του Alpha και το έκανε ακόμα μια φορά τώρα με το Μίλα μου βρώμικα.
Όσων αφορά τη σειρά, πιστεύω είναι μια από τις καλύτερες που γνώρισε η ελληνική τηλεόραση τα τελευταία χρόνια. Και το χρειαζόταν μιας και τις 2-3 προηγούμενες χρόνιες υπήρχε μια συνεχή σαπίλα και επανάληψη της επανάληψης που πια κούραζε πάρα πολύ. Το Μίλα μου βρώμικα ήταν λοιπόν μια ευχάριστη νότα, μια καλογυρισμένη σειρά, με πολύ καλό σενάριο, καλές ερμηνείες, με πολύ μουσική και έθιγε θέματα που απασχολούν πολλές ομάδες ανθρώπων. Μια σειρά που τα είχε όλα δηλαδή!
Μέσα σε αυτά τα όλα λοιπόν, ένας από τους χαρακτήρες της σειράς ήταν και η Τέρη. Η Βασιλική Κακοσαίου ενσάρκωσε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την 22χρονη κοπέλα της νέας γενιάς που δίνει το δικό της μοναδικό και φρέσκο τόνο στην παρέα και τη σειρά. Μια κοπέλα με τη δική της τρέλα, με τους δικούς της προβληματισμούς και πειραματισμούς που έχει πάντα ένα μοναδικό χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό της. Ο χαρακτήρας της Τέρη ήταν, για μένα, ο πιο επιτυχημένος στη σειρά μιας και συνδύαζε όλους τους ''σχεσικούς προβληματισμούς'' (όπως αναφέρει το site της σειράς) της νέας γενιάς καθώς και φόβους αλλά και καινούργιες εμπειρίες. Η ένταξη, λοιπόν, ενός χαρακτήρα τέτοιου (λέσβια, που ουσιαστικά τώρα ψάχνεται να ανακαλύψει την ταυτότητά της) ήταν από μόνο του ένα αρκέτα μεγάλο βήμα για το συντηρητικό ακόμα κοινό της ελληνικής τηλεόρασης.
Η Μυρτώ Κοντοβά πέτυχε με πολύ καλό τρόπο να εντάξει σε αυτό το ρόλο όλα όσα συμβαίνουν στο μυαλό των νέων της εποχής μας. Τα κατάφερε και το αποτέλεσμα ήταν η υπέροχη παρουσία της Βασιλικής ως Τέρη στη σειρά.

Καθώς η ιστορία ξεδιπλωνόταν σιγά σιγά, όπου αφού μας έπεισαν ότι "Οι άντρες είναι πεταμένα λεφτά'' έφτασε και το 24ο επισόδειο και βλέπουμε την Τέρη να έχει σχέση με τον πορτιέρη του Barbadimos, Σαντάμ. Σαν ανατροπή, για κάποιον που ο ρόλος της Τέρη και του Σαντάμ δεν είχαν πολύ σημασία και βαρύτητα, ήταν αρκετά καλή και αστεία.
Όμως από την άλλη αυτή η αστεία αντιμετώπιση όχι μόνο στο τέλος αλλά και καθ΄όλη τη διάρκεια της σειράς μου φάνηκε πως την προσωπικότητα αυτή της Τέρη, δεν καθίσαν να την ψάξουν πολύ και την αποδόσουν σωστά.
Φαινομαινικά, είναι πολύ καλό που επιτέλους, μετά τον Παπακαλιάτη και το Δυό μέρες μόνο, μπαίνει σε άλλη μια σειρά ο ρόλος μιας ομοφυλόφιλης κοπέλας. Ειδικά επειδή είναι νέα και αντιπροσωπεύει όλο εκείνο το κοινό που έχει παρόμοιες σκέψεις και προβληματισμούς. Και αυτό είναι σημαντικό. Όμως, αν το σκεφτούμε καλύτερα και δούμε πιο λεπτομερώς το χαρακτήρα της Τερη, βλέπουμε αυτά που είπα και προηγουμένως.
Και ειδικά ο συγκεκριμένος ρόλος που με αυτόν ταυτίζονται πολλά παιδιά που προσπαθούν ανάλογα να βρουν την ταυτότητα τους, δε θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται τόσο επιπόλαια.
Δεν αναιρώ αυτά που ανέφερα και στην αρχή. Η σειρά ήταν εκπληκτική, οι ήρωες ακόμα πιο ιδιαίτεροι, και η Τέρη συγκεκριμένα φανταστική! Όμως, το σημείο στο οποίο προβληματίζομαι είναι πως η όλη υπόθεση γυρνούσε γύρω από τη σφαίρα του ''αστείου''. Λες και δεν γίνεται μια 20χρονη να είναι όντως λεσβία, και όχι απλά επειδή ''οι άντρες είναι πεταμένα λεφτά'' αλλά και επειδή έτσι θέλει και έτσι νιώθει.
Το αισθάνθηκα στο τέλος λες και έβαλαν έναν τέτοιο ρόλο μέσα στη σειρά για να τραβήξουν το κοινό που το ενδιέφερε αυτό το θέμα αλλά και για να μην στεναχωρήσουν τον Έλληνα τηλεθεατή, τελικά, η Τέρη δεν βρίσκει μια κοπέλα παρά πάει με τον Σαντάμ. Σίγουρα το ελληνικό κοινό δεν είναι έτοιμο ακόμα για να ''αντέξει'' μια τέτοια κατάληξη (Μια κοπέλα στο τέλος να είναι με την αγαπημένη της) αλλά κάποτε πρέπει να γίνει! Και το Μίλα μου βρώμικα είχε την τέλεια ευκαιρία για να αρχίσει να βάζει στο μυαλό μας τη διαφορετικότητα αλλά τελικά δεν το έκανε. Επειδή κατά βάθος φοβήθηκαν.
Έτσι κι αλλιώς η σειρά τελείωσε, δυστυχώς, ξαναγυρίζουμε πίσω στη σαπίλα μας και ελπίζουμε για άλλη μια δουλειά της Μυρτώς Κοντοβά ώστε να ξεφύγουμε λίγο από την αηδία που κατακλύζει τους δέκτες μας.
Κλείνω υπενθυμίζοντας ότι λατρεύω τη Βασιλική Κακοσαίου όπως επίσης και τη Μυρτώ Κοντοβά και τη σειρά!! Απλά υπήρχαν κάποια θέματα που με προβλημάτισαν και ήθελα να τα μοιραστώ μαζί σας.

Χωρίς στόχο και προορισμό

Έτυχε να υπάρχει στο λεξιλόγιο των Ελλήνων η λέξη αξιοπρέπεια. Έστω το αίσθημα ότι απατείται.
Βλέποντας, λοιπόν, τα τελευταία γεγονότα με την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου, τον ανασχηματισμό της κυβέρνησης και τα νέα αυτά μέτρα, πολλές ηθικές αξίες έχουν σίγουρα χαθεί.
Δεν μπορώ να ξέρω ποιος αποφασίζει και ποιος εκτελεί απλά, ξέρω μόνο πως αυτή η κατάσταση έχει σίγουρα ξεφύγει.
Νέοι νόμοι, καινούργια μέτρα, κι άλλες φορολογίες, συνέχεια έκτακτες εισφορές...και γιατί? γιατί απλά από εδώ και πέρα δεν θα δουλεύουμε για να ζούμε, αλλά θα ζούμε για να δουλεύουμε. Και χειρότερο από όλα είναι κάτι που δεν το θέλουμε. Θα γίνει με τον καιρό, χωρίς να το καταλάβουμε, καταλήγοντας να δουλεύουμε απλά για να ξεπληρώνουμε κάποια υπέρογκα ποσά, χωρίς πλέον κανένα συμφέρον προς το πρόσωπο του λαού.
Μακάρι τα μέτρα να τελείωναν εδώ...Όμως, βρισκόμαστε ακόμα στην αρχή ενός μεγάλου και δύσκολου ταξιδιού που το τέλος του είναι τόσο μα τόσο αναμφίβολο.
Έχει όμως και τόση μεγάλη ευθύνη ο ίδιος ο ελληνικός λαός που από την μια βρίζει πατόκορφα και κατηγορεί αυτούς που ο ίδιος ψήφισε, και από την άλλη που κάθε Έλληνας, οποιοδήποτε εισοδήματος έκλεβε το ελληνικό κράτος από όπου μπορούσε.
Και πάντα φταίει κάποιος άλλος! Πάντα φταίνε οι πολιτικοί, πάντα φταίνε οι πλούσιοι στο Ψυχικό και την Εκάλη (λες και αν έχεις 2 στρέμματα στο Χαλάνδρι αντί για 300 τ. μ. στο Ψυχικό είσαι πολύ πιο φτωχός και τίμιος) , πάντα σε αυτή τη χώρα φταίει κάποιος άλλος.
Μετά από το να ανακαλύψουμε αυτόν τον Κανένα να έρθει να μας κυβερνήσει, θα ψάχνουμε και τον Άλλον ώστε να του ρίξουμε όλο το φταίξιμο για τα ΣΚΑΤΑ που έχουμε κάνει όλοι, πολίτες και πολιτικοί.

Harry Potter and the Deathly Hallows Pt. 2

Μετά ακόμα και από τα πρώτα δέκα δευτερόλεπτα που τελείωσε το πρώτο μέρος της 7ης ταινίας μία ήταν η αντίδραση: ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ! Και γρήγορα μάλιστα!!!
Βέβαια το δεύτερο μέρος της ταινίας απαιτούσε 7 με 9 μήνες αναμονής και υπομονής ώστε να φτάσεις στις αίθουσες των κινηματογράφων.
Μια δόση ελπίδας μας επέτρεψαν να έχουμε ύστερα από 6 ολόκληρους μήνες, δίνοντας στη δημοσιότητα το τελευταίο τρέιλερ στην ιστορία του Χάρυ Πότερ που μετρά ήδη 10 ολόκληρα χρόνια στις κινηματογραφικές αίθουσες.
Μια γεύση λοιπόν από το τι θα δούμε στα μέσα Ιουλίου, που όμως κάνει την αγωνία και την ανυπομονησία ακόμα μεγαλύτερη!!! :