Επίσης σα σήμερα, πριν ακριβως 20 χρόνια, το 1990 πέθανε ο Παύλος Σιδηρόπουλος... Μια από τις μεγαλύτερες μορφές της ελληνικής ροκ μουσικής... Δεν θα πω πολλά...τον άνθρωπο απλά τον λατρεύω! Ζει μέσα απο τα καταπληκτικά του τραγούδια, ζει στα συναισθήματα όλων μας. Rock 'n' Roll στο κρεβάτι
Σαν σήμερα, πριν δύο χρόνια, στη περιοχή των Εξαρχείων ένα παιδί πέφτει στο έδαφος από σφαίρα αστυνομικού... Λίγες ώρες μετά το αποτέλεσμα πλέον ήταν αναπόφευκτο: Αλέξανδρος Γρηγορόπυλος, 15 χρονών, μαθητης: Νεκρός
Ο ειδικός φρουρός πυροβόλησε το 15χρονο παιδί προφασιζόμενος οτι απλά το έκανε για άμυνα και εκφοβισμό.
Είναι ένα γεγονός που όλοι θυμόμαστε, όλους μας θλίβει και όλους μας ανατριχιάζει. Το μόνο που μπορώ εγώ να πω είναι πως δεν πρέπει να τον ξεχάσουμε, δεν πρέπει να ξεχαστεί ένα τέτοιο γεγονός ποτέ!
ΑΝΑΘΕΜΑ ΤΗΝ ΩΡΑ, ΚΑΤΑΡΑ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ, ΣΚΟΤΩΣΑΝ ΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΜΑΣ ΤΟ ΓΕΛΑΣΤΟ ΠΑΙΔΙ....
Το παρακάτω βίντεο το είχα φτιάξει πέρσυ ίδια μέρα, ως ο λιγότερος φόρος τιμής στον Αλέξη....
Την Παρασκευή ήταν, δυστυχώς, η τελευταία τύπωση και δημοσίευση της εφημερίδας <<Το Βήμα>>, η οποία ανακοίνωσε πως λόγω οικονομικών συνθηκών αναστέλλει την καθημερινή της έκδοση, περιορίζοντας την μόνο στην έκδοση της Κυριακής. Τελικά, ακόμα και ο Τύπος, κατέληξε να είναι εφικτός μόνο ΔΝΤ επιτρέποντως και κανενού Θεού θέλοντως. Πρώτα η Αποφευματινή και τώρα το Βημα, σιγά σιγά καταλαβαίνουμε πως αυτη η περιβόητη ''οικονομική κρίση'' επηρεάζει πλέον όλες τις πλευρές της ζωής και της καθημερινότητάς μας. Δεν ξέρω, γι' αυτό δεν μπορώ να αποδώσω και όλες τις ευθύνες στους ξένους φορείς, πάντως είναι απλά ανεπίτρεπτο σιγά σιγά να κλείνουν ολοένα και περισσότερες μορφές επικοινωνίας και κοινωνικής ελευθερίας. Η ελευθερία του λόγου και η έκφραση απόψεων είναι πρωταρχικό μέλημα της δημοκρατίας. Τώρα αν ένα κράτος μπορεί και επιτρέπει και ανέχεται τέτοιου είδους αποτελέσματα (χωρίς να αναφέρομαι άμεσα στην εφημερίδα το ''Βήμα'' ή την ''Απογευματινή'', γιατί σαφώς θα υπάρξει και συνέχεια, και φοβάμαι χειρότερη), χώρις να γίνεται ούτε μία αναφορά από τα ΜΜΕ, δεν μπορώ να είμαι σίγουρη για το αν όλοι αυτοί οι φορείς δε λειτουργούν κάτω από τον απόλυτο φόβο ενός Οικονομικού Ελέγχου.
Όπως και να έχει, άλλη μια πόρτα ελευθερίας έκλεισε για την ιστορία της ελληνικής δημοκράτιας και αυτό για μένα είναι αδιανόητο. Και πολύ περισσότερο για τους ανθρώπους που έχασαν τις δουλείες τους και την ευκαιρία που τους δινόταν για μια δημόσια έκφραση.
Δεν ξέρω που πάει αυτή η χώρα και φοβάμαι να το σκεφτώ, ειδικά για το πού θα καταλήξει... Βαδίζουμε στα χνάρια του παρελθόντος, η ιστορία επαναλαμβάνεται για δεύτερη φορά μέσα σε ενάμιση αιώνα, και δεν μπορώ να είμαι σίγουρη για το πόσο θα αντέξει άλλο αυτή η χώρα, και για το μέλλον που ακολουθεί.... μια λέξη μας χαρακτηρίζει ΧΑΟΣ!
